Voorwoord
Terwijl de oorlogen, groot en klein, zich iedere seconde van de dag afspelen en de mensen vergeten lijken te zijn waar het leven echt om draait, geniet ik van de meest mooie kleine details die het leven, de natuur en mijn gevoel en ingevingen me bieden. Vandaag, vrijdag 27 juni 2025, trouwt mijn oudste zoon. Op één of andere manier ben ik super blij dat hij en zijn vriendin, na jaren verkering en samenwonen, hebben besloten om elkaar via het "ouderwets" huwelijk te vertellen dat ze blij zijn met elkaar, dat ze er voor elkaar mogen en kunnen zijn en dat ze dat de rest van hun leven ook graag willen blijven doen. Als klein huwelijksgeschenk heb ik hen, via mijn jongste zoon, een beeldje gegeven dat ze, hopelijk de rest van hun leven, een prominente plaats in hun huis zullen geven. Niet zozeer om het beeldje, maar meer om het gedachtegoed en gevoel erachter. Het beeldje laat twee geliefde zien die elkaar omhelzen en troost en liefde geven. Op het voetje staat:
'Altijd...
In voor- en tegenspoed
Heb Elkaar Lief'
Liefde is misschien wel het sterkste medicijn tegen elke kwaal en het grootste rijkdom dat we op deze wereld mogen krijgen. Ook al staan "zogenaamde" gelovigen met de Bijbel en Koran in de hand als kat en hond tegenover elkaar en lijkt men het geloof te mogen misbruiken om de te grote ego's te laten winnen en elkaar te doden; is het enige gebod in de Bijbel dat Jezus ons gaf: 'Heb Elkaar Lief'.
Door echt lief te hebben, ego's echt aan de kant te schuiven, echt te delen en echt dankbaar te zijn voor wat we op deze aarde kunnen en mogen ontvangen zouden we alle oorlogen en misstanden, groot en klein, per direct kunnen stoppen en beseffen dat we heel, heel, heel dankbaar moeten en mogen zijn hier op aarde.
Hoofdstuk 1
Waarom het cadeau niet zelf geven?
Ik had graag op het bruiloftsfeest willen zijn en willen genieten. Genieten van het zien van de blijdschap en liefde in de ogen van het bruidspaar. Genieten van de dag waarop mijn kleine manneke van vroeger nu als getrouwde man door het leven gaat. Genieten van alles op die mooie dag. Ik had ook wel een speech willen geven over hoe blij ik was toen hij geboren werd en hoe vaak ik stiekem genoot van zijn maniertjes en doen en laten tijdens het opgroeien van baby naar kind, jong volwassene, naar de man die hij nu is. De herinneringen, stapeltjes teksten, anekdotes had ik graag even verwoord tijdens of direct na de bruiloftsceremonie. Helaas bleek een aantal weken geleden dat dat waarschijnlijk niet zou gaan lukken.
Op donderdag 9 mei 2019 kreeg ik in UMCU te horen dat ik uitgezaaide longkanker had. Mijn halve linker long werd begin juli 2019 operatief verwijderd. Vrij snel daarna werden ook de door kanker aangetaste schildklier en 18 lymfeklieren middels operatie verwijderd. 4 jaren van chemo, immunotherapie en bestralen van kanker op de luchtpijp en kanker op de linker bijnier volgde. Meer dan 300 ziekenhuisdagen en behandelingen in die jaren leken echter, wonder boven wonder, veel effect te hebben. De kanker werd, ondanks dat het stadium 4 was, op een geweldige wijze bestreden en kon zich geruime tijd niet meer elders in mijn lichaam hechten. Totdat afgelopen donderdag 1 mei bleek dat de sluipmoordenaar, die kanker heet, toch weer had toegeslagen. Nadat ik weer extra klachten kreeg en ik werd onderzocht, bleek uit de CT scan dat nu ook op mijn Alvleesklier op 2 plaatsen en Lever op 7 plaatsen de ziekte had toegeslagen. Genezen gaat niet meer en opereren of bestralen was geen optie. Een dubbele chemokuur en immunotherapie zou het eventueel mogelijk maken om mijn leven nog iets te verlengen, maar dan moet één en ander wel goed aanslaan.
Vorige week woensdag 18 juni zijn die pittige kuren en behandelingen gestart. Nu geven de "levensverlengende" behandelingen natuurlijk hoop dat ik nog wat langer mag leven dan een paar maanden, maar garantie is er totaal niet. Ook zorgen de behandelingen ervoor dat de vermoeidheid, ziekte tijdens behandeling en chemobrein het bijna onmogelijk maken om wat stappen buiten de deur te zetten. Laat staan een feest bijwonen. En hoe graag ik ook bij het huwelijk van mijn zoon was geweest, het is en was helaas onmogelijk. Vandaar dat ik het huwelijkscadeau via mijn ander grootste geschenk, mijn jongste zoon, aan het bruidspaar mag overhandigen. Gelukkig weten mijn oudste zoon en 'inmiddels' vrouw, dat ik het ook 100% hun dag wil laten zijn en dat de aandacht op zo'n dag niet moet uitgaan naar de zieke Pa.
Hoofdstuk 2
Begrip en onbegrip
Tijdens en net voor mijn ziek zijn ben ik, na 38 jaar samen, gescheiden van mijn vrouw, ben ik failliet gegaan, heb ik aan moeten kloppen bij de voedselbank, ben ik bedrogen en bestolen door familie, verlaten door vermeende vrienden en heb ik gevoeld wat eenzaamheid en onbegrip met een mens doet. Het is geen klaagzang die ik hier op wil hangen, maar ik begrijp echt niet hoe ver mensen kunnen zakken en zieke mensen zo aan hun lot kunnen overlaten of nog zo'n trap na kunnen geven. Veel mensen zeggen dat ze elkaar helpen en steunen, maar gooien elkaar aan de kant als de ziekte wat te lang duurt of als mensen (zoals ik met een chemobrein) even wat anders reageren door hun ziekte.